'Ken je dat'

Ken je dat?
Dat je ondersteuning vraagt aan een onafhankelijke cliëntondersteuner en dat je geadviseerd wordt verder om je heen te kijken dan de zeer gerichte aanvraag die je net hebt voorgesteld?

Ken je dat?
Dat je eerste ervaring heel positief was, maar dat je merkt dat het zó afhankelijk is van de persoon achter de professional?Dat je even geen puf hebt om je situatie te moeten verdedigen? Dat je even geen puf hebt om te moeten vechten voor het beste voor je kind? En dat je normaal daar best flexibel in kan zijn, maar dat de emmer soms even overloopt?

Ken je dat?
Dat je met tranen in de ogen naar andere opvangmogelijkheden aan het kijken bent, terwijl je hele lijf zegt: nee…, dit is helemaal niet nodig! En dat je tegelijkertijd denkt ‘als mijn zoon het überhaupt maar haalt....’ Met downsyndroom én leukemie is dat erg onzeker.

Ken je dat?
Het gemis aan empathisch luisteren van een professional? Je niet uit laten spreken en dat terwijl je ook soms alleen maar gehoord wil worden?

Hoe doe je dat dan, overeind blijven en doorgaan voor je zieke en bijzondere kind, voor de rest van je gezin en oh ja, ook nog voor jezelf…? In mijn geval is het van je afschrijven met tranentrekkende muziek. Maar jee, wat is het soms zwaar.

Dan is het fijn als je mede-ouders hebt die die ervaring met je kunnen delen, die naar je willen en kunnen luisteren. Dat er een plek is waar je soortgelijke ervaringsverhalen kan lezen, jeinformatie kan halen waar je ook weer kracht uit kan putten en een plek waar je doorverwezen kan worden naar hulp of ondersteuning die je (weer) verder kan helpen.

En soms, ja soms is het door je emotie te laten gaan al voldoende om zelf weer verder te kunnen.

 

Door: Ouder van een bijzonder kind