'En wie was jij ook al weer'

Een vreemde dame kijkt me aan. Lijntjes rond de ogen, vermoeide blik… Nog niet zo heel lang geleden zag ik in de spiegel een ander persoon als nu. De afgelopen paar jaren zijn best pittig geweest. Eerst de stress van het niet zwanger worden, het verdriet van die keer dat het was gelukt maar dat de natuur toch andere plannen had, en dan die rollercoaster waar we nu in zitten omdat het kind wat we uiteindelijk in onze armen mochten sluiten een bijzonder kind bleek te zijn.

Foto’s aan de muur herinneren me soms aan haar. Ook lijntjes, maar rond de mond van het vele lachen. Make-up in orde, haren lekker hip en soms een rare vrolijke kleur… Ogen die stralen en vol vertrouwen de toekomst in kijken.

Een tijd ook van tijd voor jezelf. Boeken verslinden op de bank, een leuke relatie met die man die hier ook nog steeds woont en die ik af en toe tegen kom als we elkaar voorbij rennen.

We hebben zo hard gevochten, om gehoord te worden, om Noah te geven wat hij nodig had en heeft. De tijd is weggevlogen, opgegaan aan uitzoeken, regelen, mama-taxi naar alle therapieën. Tja waarheen eigenlijk allemaal. En ergens daartussen ben ik mezelf kwijt geraakt. Heb ik mezelf op de laatste plaats gezet en mij alleen de tijd die (nooit) overbleef gegund.

Die vreemde dame in de spiegel zegt me met haar blik dat het zo genoeg is geweest, dat het tijd is om te veranderen. Dat om de komende jaren te blijven staan en te kunnen zorgen ik toch echt nu voor mezelf moet gaan zorgen. Een lastige boodschap, die flink binnenkomt…

Ik besluit maar eens te kijken wat voor leuks er in de kast staat, die ene waar de nagellakjes en parfummetjes in verdwenen zijn, en hoop dat ze het geduld hadden om op me te wachten, tot ik mezelf weer gevonden had.

Aangepast: Zaterdag 1 Augustus 2020 om 09:32

Door: Ouder van een bijzonder kind

Ontdek Bijzonder in Arnhem

Zorg
Onderwijs
Geld
Samen

Geschreven door Bianca, moeder van Noah