'De middelbare school in een rolstoel'

Mijn middelbare schooltijd duurde 7 jaar. Ik heb gymnasium gedaan op het Arentheem College, locatie Thomas a Kempis, in Arnhem. De eerste vijf jaar zat ik in een klas met kinderen die het slechtste bij elkaar naar boven haalden, eigenlijk een heel vervelende groep. Zet daar een lieve, wat oudere lerares op voor 3 jaar, en het is chaos.

Ondanks dat ik behoorlijk verlegen was, vormde ik samen met de andere ‘buitenbeentjes’, een jongen met autisme, een jongen met een oogaandoening die alleen klassieke muziek luisterde, een heel verlegen meisje, en nog 3 van dat soort types een vriendengroep. Wij zijn nog steeds (1 jongen is eruit gevallen) goede vrienden. In de pauzes ging ik niet naar de kantine, maar bleef ik met 2 of 3 van mijn vrienden boven en gingen we kaarten. Ik ging de eerste 3 jaar, mede door mijn vrienden, soms met frisse tegenzin, maar meestal met plezier naar school.

Maar na de 3e klas, na het uiteenvallen van de klas door de profielkeuze, werd het allemaal wat minder. Omdat ik mij veel afzijdig hield, met telefoon of iPad, werd ik steeds eenzamer. Mijn vrienden maakten nieuwe vrienden, en werden ‘normaler’, terwijl ik eigenlijk ‘vreemder’ werd. Ik was er niet, ik zat in mijn eigen wereld, in mijn tablet.
Toen kwam mijn rugoperatie, vanwege scoliose, een veelvoorkomend probleem bij Duchenne, en was ik een paar maanden thuis. Na veel wikken en wegen in samenspraak met school, ben ik een jaar teruggezet en kwam ik in een veel leukere stamklas (de groep waarmee je de stamvakken volgt en een mentor deelt) terecht. De stamvakken werden weer veel leuker, Wiskunde, Engels en Nederlands.

Maar niemand van mijn stamklas had een cultuurprofiel zoals ik, en een aantal vakken volgde ik met atheneum (VWO-niveau zonder Latijn of Grieks) leerlingen, en die kenden mij en mijn situatie niet. Die vakken vond ik dan ook verschrikkelijk. En ik spijbelde die uren soms ook.
In de vijfde zijn wij naar Rome geweest, een onvergetelijke ervaring. Mijn mentor wees elke dag twee leerlingen aan die mij op sleeptouw namen, wat uitstekend werkte. Dit was achteraf gezien de leukste week van mijn middelbare schooltijd!
In de 6e klas deed ik mijn eindexamen. Na overleg met school heb ik besloten dat in een keer te doen, in plaats van het uit te spreiden over 2 jaar. Tussen neus en lippen door is toen mijn moeder aangespoord om mijn PWS te schrijven. Verder heb ik met hulp waar dat nodig was, een aparte kamer, een leraar die mijn woordenboek hanteerde, mijn eindexamen gehaald en ben ik geslaagd!

Met dit korte overzicht van mijn middelbare schooltijd wil ik graag duidelijk maken wat in mijn ogen valkuilen zijn en wat de school kan betekenen voor leerlingen met een lichamelijke handicap. Ik was daarbij ook nog eens erg verlegen, wat echt een dodelijke combinatie is. Je kunt nog zo ver komen in een rolstoel, maar uiteindelijk loop je vast en heb je hulp nodig als je verder wilt. Als je dan te verlegen bent om die hulp te vragen, loop je dus vast. De school kan je hierbij helpen, bijvoorbeeld door een soort buddy-systeem (zoals dat tijdens mijn Rome reis) te gebruiken. Met een beetje geluk hou je daar goede vrienden aan over.
Je te veel afzijdig houden, ook in de pauzes en tussenuren, is niet handig. Je kunt je beter onder de medeleerlingen mengen, zodat zij ook merken dat je erbij wilt horen. Ze zullen je meer betrekken bij activiteiten en in gesprekken. Veel leuker dan alleen filmpjes te kijken op je tablet of telefoon.

Een andere valkuil is dat het erg lastig is in te schatten wanneer je anders dan de ‘gewone’ leerlingen behandeld moet worden. Zo hoefde ik nooit na te blijven voor te laat komen. Voor het eerste lesuur van de dag was dat ook wel eerlijk, omdat ik afhankelijk was van de taxi (leerlingenvervoer). Maar voor andere uren had ik echt geen excuus, en kon ik best als ieder ander gestraft worden. Een slimme jongen (zoals ik) maakt daar gebruik van, en houd bijvoorbeeld wat langer pauze. Het helpt om je situatie uit te leggen. Het is meestal zo dat men je wel wil helpen, maar vaak niet weten hoe en wanneer. Als je ze daarbij helpt door te vertellen wanneer je welke hulp nodig hebt, komt het vaak goed!

 

Aangepast: Zaterdag 30 Maart 2024 om 10:44

Door: Roel, ervaringsdeskundige

Geschreven door Roel, ervaringsdeskundige met Duchenne